De harde wereld van verschil

Daar lopen ze, de township in. Morathi en Malesse. Ze moeten opschieten, het wordt al schemerig. De doordringende geur van open riool valt hen niet meer op. Net als de elektriciteitskabels op de grond waar ze behendig overheen springen. Een rat schiet voor hun voeten de afvalhoop in. Ze draaien een nauw paadje in en stappen een krot binnen. Dit is hun huis; gemaakt van golfplaten en karton. In de ruimte van hooguit drie bij drie staat een tweepersoons bed en een klein kastje met een één pits kooktoestelletje erop. Aan de muur hangen twee schooltasjes. Het is er donker en muf. Als het regent, stoomt het door de kieren. Maar regenen heeft het al heel lang niet meer gedaan…

 

Op een krukje voor het bed zit oma. Ze neemt de grote zak chips die de twee hebben gekocht gauw over. Morgen zal ze de inhoud opdelen in kleine zakjes en die proberen te verkopen. Om wat inkomen te verdienen. De afgelopen dagen was het er niet van gekomen, want ze voelde zich ziek. Oma is al in de zeventig. En ze staat er alleen voor. Haar dochter is er zes jaar geleden vandoor gegaan. Ergens was het een opluchting, want met haar vertrek verdwenen ook de drugs en de vriendjes. Maar de tranen springen oma in de ogen als ze aan Nailah denkt, de oudere zus van Malesse en Morathi. Dat ze ook haar moest verliezen aan die vreselijke drugs… Had ze maar eerder gemerkt dat ze niet meer naar school ging… Terug naar het hier en nu! Morathi vraagt of er nog wat te eten is. Oma geeft hem de pan, meer dan een restje van gister is er vandaag niet. Neem jij maar oma, lacht hij breed, en dan vertelt hij wat hij bij PUSH vanmiddag al heeft gegeten. “En ik was weer topscoorder vandaag oma!”

---

Daar rennen ze, het plein van project PUSH op. Schooltassen worden op een bankje gegooid, in alle haast om te gaan spelen. Morathi sprint richting voetbalveld, alvast een balletje schieten voor de training begint. Onderweg ernaartoe gluurt hij stiekem even in de grote pan: kippenpootjes, maïspap en bietjes vandaag. Lekker! Malesse omhelst haar vriendinnen en gaat met hen op weg naar haar leesklasje. Ze is benieuwd hoe het boek afloopt. Maar nog meer zin heeft ze in het dansen, later vanmiddag. Ze oefenen vast voor het Kerstfeest! Malesse hoopt dat er net als vorig jaar voor ieder kind een cadeautje is! Die pop is nog steeds haar kostbaarste bezit… Ze kan niet wachten!

 

Tijdens het eten neemt MAMA Bongiwe Malesse even apart. “Hoe ging het met oma vanmorgen? Voelt ze zich alweer wat beter?” Ze belooft vanmiddag even met de twee mee naar huis te lopen, om te kijken of oma iets nodig heeft. Bongiwe kijkt Malessa na als ze terugloopt naar haar bord. Wat is ze gegroeid! Net als haar broer. Kleine scharminkeltjes van zes en acht toen ze hier binnenkwamen, vel over been en mensenschuw. Moet je ze nu eens zien, kletsend, spelend, geinend met hun vriendjes! Hun verhaal is er één van velen. Eigenlijk het klassieke verhaal van armoede, Bongiwe weet er álles van. Maar dit meisje en haar broer zijn nu voorgesorteerd voor iets beters! Zij zullen hun zus niet achterna gaan… Zij hebben elke dag gezond te eten, zij blijven op school, zij leren over de gevaren van drugs en aids. PUSH blijft bij hen, net zolang als nodig is. De weg is nog lang, maar nu is er toekomst!

In het troosteloze Kliptown (naast Soweto) zorgt project PUSH voor 227 kwetsbare kinderen van zes tot achttien jaar. Met gezonde maaltijden, naschoolse opvang, persoonlijke aandacht, sport en spel, huiswerkbegeleiding, voedselpakketten, huisbezoeken en meer helpt het project kinderen ontsnappen aan de gevangenis van de armoede. Lees meer over PUSH.

MAMA sinds haar 14e!

Gister stuurde project PUSH ons hun nieuwsbrief, met daarin de hoogtepunten van de afgelopen twee maanden. Een van de artikeltjes was een brief van Bongiwe waarin ze terugblikt op de SHARE-conferentie die Kinderfonds MAMAS in oktober organiseerde voor de leidende MAMAS van alle projecten. 23 jaar is ze, Bongiwe. Ze ging mee naar SHARE als ‘FUTURE MAMA’; een van de veelbelovende talenten die Kinderfonds MAMAS sponsort in hun ontwikkeling tot echte projectleiders. 23 jaar, maar wát een kracht en passie!

Regel die raakt
“Changing children’s lives is very important to me because I am an orphan myself and I know how it is to grow up having no-one to help you”, schrijft Bongiwe. De regel die raakt. Op een van de SHARE-dagen vertelde Bongiwe me tijdens het ontbijt haar verhaal. Ze was 14 toen haar moeder overleed en haar achterliet met vier jongere broertjes en zusjes. Die dag veranderde Bongiwe van zus in moeder, van schoolmeisje in kostwinner, van kind in volwassene… Jong als ze was, ze wist wat haar te doen stond en nam haar verantwoordelijkheid serieus! “We woonden een tijdje bij mijn tante, maar daar werden we erg slecht behandeld. Dus besloot ik terug te gaan naar mijn moeders huis en daar zelf voor ons gezin te zorgen.” Dat deed Bongiwe zo goed als ze kon, met nauwelijks inkomen. Haar jongste broertje was nog maar 2, dus stopte Bongiwe met school om voor hem te zorgen. Het eten dat de anderen meenemen van school was het enige dat ze hadden. Soms bedelde Bongiwe of deed ze klusjes voor wat geld… Het ging net, of eigenlijk ging het niet, tot Bongiwe hoorde van PUSH… Ze weet het nog goed, die dag in 2011 dat ze als bijna 18-jarige aanklopte bij MAMA Lorna. “Die dag veranderde mijn leven!”

Werk, studie, gezin
Inmiddels zijn we vijf jaar verder. Dankzij PUSH hoefde Bongiwe zich geen zorgen meer te maken over eten en schoolgeld en kwamen er nieuwe kansen op haar pad. Zo kon ze haar middelbare school weer oppakken en kreeg ze een paar jaar later zelf een baan binnen het project. Naast die fulltime job zit Bongiwe inmiddels in het tweede jaar van haar studie Maatschappelijk Werk, waar ze een beurs voor won. Verder is ze nog altijd degene die thuis de boel draaiende houdt. Ze kreeg een relatie en in 2014 een dochtertje. Alleen toen het meisje nog maar negen maanden oud was, overleed Bongiwe’s vriend. Ze stond er opnieuw alleen voor, met nog een kind erbij, maar sterker dan ooit. “Ik was het al gewend om te zorgen. Mijn dochtertje is nu bijna drie, en gaat naar de kinderdagopvang”, vertelt ze trots.

Prachtige jurken
Hoe het nu met haar gaat? Ze lacht om mijn vraag. “Goed!” roept ze. “Het is druk, maar ik ben dankbaar voor hoe mijn leven omgedraaid is. Ik hou van mijn werk! Zelfs toen er zes maanden geen geld was voor salaris, bleef ik komen want deze kinderen hebben een leven zoals het mijne, of nog erger… Ik ben er trots op dat ik met mijn eigen verdiende geld voor ons gezin kan zorgen. Vorige maand hadden mijn zusjes hun eindfeest van de middelbare school. Ik heb prachtige jurken voor ze gekocht! Ik weet nog als de dag van gister hoe blij ik was met de jurk die MAMA Lorna regelde voor mijn eindfeest, en nu kon ik hetzelfde voor hen doen… MAMA Lorna is als een moeder voor me. Zij geloofde in mij, vanaf het begin. Bijvoorbeeld met het winnen van de studiebeurs. Ze zei : “Als je niet in jezelf gelooft, wie dan wel?” Ik geloof in mezelf, en in álle kinderen die een droom hebben voor een mooiere toekomst.”

Bongiwe, 23 jaar en FUTURE MAMA? Dat ‘FUTURE’ kan je gerust weglaten. Bongiwe is een MAMA! In hart en nieren. Al sinds haar 14^e…

Hartelijke groet,
Carolien Drijfhout

Lees meer over de SHARE-conferentie

Lees meer over PUSH

Mag ik u voorstellen? Mijn vriend Khobe!

Frits Strietman, directeur Kinderfonds MAMAS, ontmoette hem deze zomer tijdens projectbezoek: de 16-jarige Khobe, in de afgelegen heuvels van de vallei Eshane in Zuid-Afrika. Frits is diep onder de indruk van deze bijzondere jongen, die ondanks zijn extreem moeilijke omstandigheden een ongelofelijke wilskracht aan de dag legt. Frits vertelt zijn ontroerende verhaal:

“Mijn nieuwe vriend Khobe. De ontmoeting met hem zal ik nooit vergeten. Hij ráákt me! Met de MAMAS van project Letcee bezoek ik zijn familie, in de vallei van Eshane in Kwazulu Natal. Na een half uur rijden door prachtige, maar ontoegankelijke bergen, heuvels en slingerpaadjes…

Khobe is het oudste kind in de kleine familie, bestaande uit een gogo (oma), een dochter met een tweeling van bijna twee, Khobe en zijn zusje van een andere dochter die niet meer leeft. Ook hier heeft de vreselijke ziekte toegeslagen. Gogo is op hoge leeftijd, maar doet wat ze kan om het gezin bijelkaar te houden en de kinderen groot te brengen.

De familie woont zó afgelegen, pal tegen een bergwand, dat ze nog maar een paar weken eerder ontdekt werden door de MAMAS van Letcee. De noodzaak om hen te helpen en betere omstandigheden te creëren (met name voor Khobe) is overduidelijk.

Khobe is 16 jaar oud en leeft al heel zijn leven in de Zulu-hut die we bezoeken, in een van de minst bereikbare gebieden van Kwazulu Natal (provincie in het oosten van Zuid-Afrika). Hij en zijn familie leven in barre armoede. Oma werkt sinds ‘haar ontdekking’ in de gezamenlijke groentetuin van de MAMAS en brengt zodoende nu gezonde groente en fruit mee naar huis. Ook bij haar hut heeft ze een klein tuintje. Maar dat is alles dat ze hebben.

Khobe is ernstig gehandicapt als gevolg van zware, ongecontroleerde spasmes. Ook zijn spraak wordt hierdoor ernstig bemoeilijkt: hij kan haast niet praten. Toch, als we daar echt de tijd voor nemen, blijkt hij goed in staat om zichzelf te uiten, zelfs in het Engels (en niet alleen in Zulu, zijn moedertaal).

Oke, het duurt even, maar zijn woorden en zinnen zijn absoluut correct en volledig op hun plek. Dat is verbazingwekkend en heel bijzonder, want Khobe is nog nooit naar school geweest. Het is voor hem onmogelijk om de steile helling te beklimmen en zijn huis te verlaten. Zijn armen, handen en benen zijn totaal verkrampt. De paar keer in zijn leven dat hij naar boven móest, om naar het ziekenhuis te gaan, organiseerde gogo een kruiwagen waarin zes man Khobe over de bergrug droegen en duwden.

Het uitzicht vanaf Khobe’s hut: een eindeloze vallei van steile hellingen.

Vanaf de eerste seconde van ons bezoek zet Khobe de toon. We worden gegrepen door de enorme energie en het enthousiasme dat Khobe uitstraalt! Hij springt hoppend op en neer van vreugde als we aankomen, zonder zijn benen te kunnen gebruiken. Zijn gejuich en zijn vreugdekreten zijn in de hele vallei te horen. Hij had van tevoren gehoord dat we zouden komen, met de MAMAS mee, en voelt kennelijk aan dat dit voor hem een zeldzame kans is. Jarenlang was er niemand geweest. Dit moment zou hij zich niet laten ontgaan!

Het statement dat hij vervolgens maakt, is sterk en pijnlijk tegelijk. Hij zei:

“Frits, ik zit hier al heel mijn leven. Zestien jaar lang.
Ik zie de zon elke morgen op gaan.
En ik zie hem elke avond weer onder gaan.
Het enige dat ik te doen heb is in de schaduw blijven tijdens de lange hete dagen.
Help me hier weg te komen. Help me naar school te gaan!”

Dat is geen makkelijke opdracht. Het is onmogelijk om met een auto bij Khobe’s hut te komen. En zou er wel een school zijn die hem nog aan wil nemen, op zijn leeftijd en met zijn beperking? We beloven het te proberen. Maar dat is niet genoeg voor Khobe! Hij wil het zeker weten en vertelt ons in een verbazingwekkend heldere one-liner; lachend en bloedserieus tegelijk:

“Je moet het niet proberen… je moet het DOEN!”

Dus beginnen we samen met de MAMAS te denken, te overleggen, rond te bellen, te rekenen. Uiteindelijk komen we uit bij de enige haalbare optie die echt een oplossing biedt: een nieuw huisje, bovenaan de berghelling, aan de rand van het dorpje, bij een begaanbare weg. Zonder een bereikbaar huis zal immers elk plan falen. En dan op zoek naar een school! Misschien wel het moeilijkste deel van de opdracht…

Foto boven: Dit was de dichtstbijzijnde plek waar we onze auto konden ‘parkeren’, zo’n twintig minuten lopen van Khobe’s huis vandaan, bovenaan de steile helling.

Oma vindt het een prima idee dat Khobe met haar dochter en de tweeling dan gaat verhuizen. Ze kan hen dagelijks komen bezoeken op de terugweg van de groentetuin. Maar zelf wil ze, samen met Khobe’s zusje, niet weg uit haar hut. Naast haar hut liggen de graven van haar voorouders; die kan ze nooit verlaten. Dit is en blijft Afrika.

In de weken die volgen worden de plannen voor het huis gemaakt en een plaatselijke aannemer gevonden. Khobe’s nieuwe huisje is inmiddels bijna af. Deze week kregen we bericht dat de vloer er ligt, de muren er staan en de balken voor het dak er inmiddels op liggen. Dat gaat goed komen.

Het mooiste nieuws volgt iets later: MAMA Iris van Letcee heeft antwoord gekregen van een van de scholen die ze heeft benaderd. The Open Gate School in Pietermaritzburg krijgt een plaatsje vrij en heeft besloten om Khobe, na het lezen alle medische rapporten en de aanbeveling van de MAMAS, een kans te geven. In januari mag hij beginnen. We hadden er nauwelijks op durven hopen!

Ook een rolstoel wordt geregeld, evenals wekelijkse fysiotherapie. En tenslotte? Een lieve Nederlandse vriendin van ons Kinderfonds biedt aan om de totale kosten van deze ‘operatie’ voor Khobe te betalen: het huis, de rolstoel, de nieuwe spullen.

Tijdens ons bezoek controleren de MAMAS de tweeling. Ze zijn – gezien lengte, gewicht en ontwikkeling – precies waar ze moeten zijn voor hun leeftijd. Oma en moeder zorgen goed! 

En de MAMAS? Die gaan een oogje in het zeil houden. Die laten Khobe niet meer los. Zo zitten MAMAS immers in elkaar. De normale dagelijkse kosten voor het huis, het levensonderhoud en de school van Khobe kunnen zij voldoen uit de vaste bijdrage die Kinderfonds MAMAS al jaren geeft aan de MAMAS van Letcee. Dankzij u en namens u.

Op het moment dat Khobe al het goede nieuws ontving, was ik allang weer in Nederland. Maar ik kan me levendig voorstellen hoe hij gereageerd moet hebben: op en neer springend op zijn knieën, zo hard juichend dat heel Kwazulu Natal het moet hebben gehoord. Eindelijk, na 16 lange jaren, gaat zijn leven drastisch veranderen. Het is hem zo van harte gegund!

Pas toen ik de foto’s zag, realiseerde ik me dat Khobe ons al die tijd al een boodschap meegaf, op zijn shirt: “Give your kids a brighter future!” Toeval? Daar geloof ik niks van…

Wij bezoeken elk jaar alle projecten tenminste tweemaal per jaar. Hopelijk kan ik zelf ook weer mee als we naar Eshane gaan. Want dan gaan we natuurlijk ook op bezoek bij Khobe, mijn nieuwe vriend.”

Een bewogen jaar voor Marisa

Marisa is dertien. Het is ruim een jaar geleden dat ze wees werd en moest verhuizen… Project Children of the Dawn bleef dichtbij het meisje en begeleidde haar in de moeilijke tijd die volgde. MAMA Binky vertelt:

“In mei 2015 kwam Marisa’s wereld op z’n kop te staan… Haar moeder overleed, de enige die ze had! Ze had haar vader al verloren toen ze een paar jaar oud was. Nu stierf ook haar moeder, nog maar 32 jaar oud en al jaren ziek. Aids? Waarschijnlijk, maar we weten het niet zeker. Een verschrikkelijke gebeurtenis voor het toch al kwetsbare meisje!

Op het moment dat haar moeder overleed, stonden we net op het punt Marisa in te schrijven voor ons programma. De armoede thuis en de zorg om haar zieke moeder maakten haar een kwetsbare twaalfjarige; mager, achter op school en erg op zichzelf. Nu startte onze zorg op het dieptepunt van haar leven… We begeleidden Marisa zo goed we konden tijdens de verhuizing naar de tante en oom waar ze terechtkon. Het gezin is arm, maar biedt haar een veilig en warm thuis, met twee nichtjes van vijftien en zes jaar.

Elke ochtend voor schooltijd komt Marisa bij ons voor voedzame pap. Na schooltijd bieden we haar hulp bij haar huiswerk en doet ze mee aan onze activiteiten. In het begin was Marisa erg op zichzelf, alleen in haar verdriet. We begroetten haar iedere dag met speciale aandacht, vroegen haar hoe haar dag was en betrokken haar bij alle activiteiten. Ook gaven we haar een pakketje met wat spulletjes voor thuis: verzorgingsproducten, wat eten, een schrijfboekje, een knuffel… Het betekent zoveel voor kinderen om iets te hebben dat echt van henzelf is! Langzaamaan durfde Marisa zich meer open te stellen en ging ze actiever meedoen aan het programma.

Eind 2015 kreeg ze voor het eerst in haar leven een kerstcadeau. In dezelfde maand ging ze mee op haar eerste uitje: een bezoek aan de ‘Lake Eland Game Reserve’. In februari 2016 was ze betrokken bij onze ‘Speciale Personen-dag’, een dag die in het teken staat van (het gemis van) mensen die belangrijk voor je zijn. In het voorjaar deed Marisa fanatiek mee in onze spellingcompetitie. Tijdens de vakantie in juni ging ze mee op kamp naar Durban en was ze onder de indruk van de grote zee.

We zijn dik een jaar verder en het gaat echt beter met Marisa. We zien haar steeds vaker lachen en onbezorgd genieten. Op school doet ze het prima, ze is een gemiddelde leerling. Met wat meer hulp en wilskracht denk ik dat ze beter kan, maar de tijd zal het leren. Slim en nieuwsgierig is ze genoeg, en niet bang om te praten. Eén ding is zeker: wij blijven bij haar, zullen haar blijven motiveren en haar talenten blijven voeden. Dan komen er vast mooie dingen op haar pad!”

Lees meer over Children of the Dawn

Een thuis voor Thami

Daar staat hij. Een zwak, dun jongetje in een t-shirt tot over zijn knieën en sandalen waar niet veel van over is. Met glazige ogen gluurt hij naar zijn nieuwe omgeving, angstig, op zijn hoede. Zijn armen heeft hij om zich heen geslagen om zichzelf te beschermen tegen de beginnende kou. Hij is zojuist binnengebracht bij project New BeginningZ door een maatschappelijk werkster. Op straat ‘gevonden’ terwijl hij bij zijn vader was die werd aangehouden voor diefstal. MAMA Tahiyya vertelt:

“Ik probeer een gesprek aan te knopen. Het jongetje noemt zichzelf Thami. Hij blijkt haast geen Engels te verstaan, maar communiceert wel in Sotho. Nu we daar achter zijn, kunnen we hem uitleggen wat er is gebeurd en waarom hij hier is. Thami heeft een bad nodig om op te kunnen warmen en schone kleren om aan te trekken. De hoeveelheid vuil op zijn huid verraadt dat hij lange tijd op straat heeft geslapen, waarschijnlijk zonder deken of doos.

Eerst is hij angstig, maar uiteindelijk geniet Thami zichtbaar van het warme bad. Hij is dolblij met het trainingspak dat hij krijgt; ik heb nog nooit een kind zich zo aan een setje kleding zien vastklampen als Thami. Het ventje moet hard huilen als hij zich realiseert dat zijn driewieler nog bij het kantoor van de maatschappelijk werkster staat… Het breekt mijn hart om zijn verdriet te zien om het verlies van zijn enige en laatste bezit. Ik laat Thami onze tuin zien met andere fietsjes en skelters. Hij slaat zijn handje voor zijn mond als hij al dat speelgoed ziet.

Thami’s driewieler, later opgehaald bij de maatschappelijk werker 

Zijn eerste maaltijd eet Thami op het stoepje van de keuken, stilletjes. Ik probeer nog wat meer van hem te weten te komen, maar realiseer me dat het genoeg is voor vandaag en gun hem zijn moment. Die avond slaapt Thami voor het eerst in zijn leven in een echt bed. Hij huilt als hij zijn trainingspak uit moet doen maar is gauw gerustgesteld als hij er, voor de tweede keer op één dag, nieuwe kleren voor terugkrijgt: een pyjama. Het kost me moeite om Thami uit te leggen dat hij niet op de vloer hoeft te slapen, maar dat er een echt bed voor hem is. Uiteindelijk kruipt hij onder de dekens met zijn nieuwe schoenen nog aan zijn voeten, bang dat hij ze kwijtraakt als hij ze uitdoet.

De dagen erna observeert Thami zijn nieuwe omgeving vanaf het speeltoestel in de tuin. Hij kijkt met een verbaasde frons naar de interactie tussen de MAMAS en de kinderen, de knuffels en kusjes. Als ik of een van de andere MAMAS hem probeer aan te raken, krimpt hij ineen. We maken het onze missie om Thami op zijn gemak te stellen en openen af en toe onze armen voor hem, maar hij weigert keer op keer. We houden vol, en na een week rent Thami in de armen van een van onze huismoeders en accepteert haar moederlijke omhelzing.

In de maanden erop leert Thami vloeiend Engels. Omdat we niet veel van hem weten, is het soms zoeken naar hoe we Thami moeten benaderen, maar hij stelt zich meer en meer open. Uiteindelijk krijgen we van maatschappelijk werk meer informatie. Thami is verlaten is door zijn moeder toen hij 16 maanden was. Sindsdien leefde hij met zijn vader op straat, waar hij is blootgesteld aan misbruik, uitbuiting en drugs. Zijn vader liet hem soms dagenlang alleen wanneer hij op zoek ging naar werk en eten. Het verklaart Thami’s gedrag en maakt ons nog meer gemotiveerd om elke dag opnieuw voor hem te zorgen met alle liefde die we in ons hebben. Wat was er van Thami geworden als hij die dag niet bij ons was gebracht? Ik zou het niet durven zeggen. Nu heeft hij een thuis!”

Lees meer over New BeginningZ

Op MCC-missie naar Zuid-Afrika

Gastblogger Femke van Caulil was van 4-11 juli met Medical Checks for Children (MCC) op missie bij Kinderfonds MAMAS’ project Letcee. In haar eigen tijd en op eigen kosten. Het doel? In een week tijd honderden kwetsbare kinderen onderzoeken. 

Beste allemaal,

Maandag was de laatste dag van onze MCC-missie in Greytown, Zuid-Afrika. Wat was het een geweldige week! Het was heel goed om hier te zijn en samen te werken met lokale mensen voor de gezondheid van kwetsbare kinderen. We werkten hand in hand met de MAMAS van project Letcee, maar ook met gezondheidswerkers uit de gemeenschap en verpleegkundigen van het ministerie van gezondheid. Heel bijzonder!

We hebben in een week tijd 872 kinderen onderzocht, een fantastisch resultaat! Een van onze eerste conclusies was dat 36% van de kinderen lijdt aan bloedarmoede. Verder hebben we ongeveer 65 kinderen moeten doorverwijzen voor verdere zorg. Het was fijn om te merken dat onze doorverwijzingen naar het ziekenhuis, de tandarts of voor bloedtesten serieus werden genomen. We zijn er zeker van dat Letcee zal zorgen voor een goede follow-up.

Ik vond het schokkend om te zien in wat voor omstandigheden veel van de kinderen leven. We zagen kinderen die te maken hebben gehad met seksueel en fysiek misbruik. We zagen tienermoeders, verslaving, verwaarlozing, veel aids. En geen toegang tot gezondheidszorg. Ons hele team was hier diep door geraakt. We zijn heel dankbaar voor al het werk dat Kinderfonds MAMAS doet. Wat is dat ongelofelijk nodig!

MAMA Mary James staat aan het roer van project Letcee. Een fascinerende vrouw met een ongelofelijk groot hart! Ik ben geïnspireerd door haar verhaal. Ze heeft haar leven werkelijk toegewijd aan de kinderen van Zuid-Afrika, en haar project Letcee is fantastisch! Ik voel veel energie en passie voor het hele Letcee-team. De MAMAS strijden voor de kinderen en hebben zoveel liefde en warmte te geven. Het was een voorrecht om een week lang naast en met hen te werken.

Uiteindelijk zeggen foto’s zoveel meer dan woorden. Daarom hieronder een kleine selectie van de 500+ foto’s die ik gemaakt heb.

Femke van Caulil
MCC

Lees ook het nieuwsbericht over de MCC-missie

Lees meer over project Letcee

 

 

Een echte ‘PAPA’!

In het werk van Kinderfonds MAMAS gaat het altijd over die honderden fantástische MAMAS in Zuid-Afrika en hun onverzettelijke MAMAKRACHT! Maar… gelukkig zijn er ook PAPAS die zich om de kinderen bekommeren! Op deze vaderdag daarom het verhaal van Wisdom (20), die zich ontpopte tot een echte PAPA voor de kleine Alpha (6). Een ontroerend voorbeeld van hoe een kwetsbaar kind dat opgroeit bij de MAMAS, als jongvolwassene zelf in actie komt. Wisdom en Alpha voor het huisje waar Alpha woont.  Dit zijn Wisdom en Alpha. Sinds kort een prachtig duo bij project Swa Vana in Huntington (provincie Mpumalanga, Zuid-Afrika). Allebei kinderen uit de zorg van het project. De één nog aan het begin van de route: een kwetsbaar jochie  uit een armoedig thuis. De ander inmiddels een krachtige jongvolwassene met een missie! Hij wil er zijn voor andere kinderen die net als hij hulp nodig hebben op hun weg uit de armoede. “Alpha is een vrolijk jochie nu, maar een paar maanden geleden was hij heel ziek”, vertelt MAMA Charmaine van project Swa Vana. “De zweren stonden op zijn hoofd, en op de rest van zijn kleine, zesjarige lijfje.” Project Swa Vana nam Alpha mee naar de kliniek en zorgde ervoor dat hij een behandeling kreeg, met een paar keer per dag de juiste medicijnen. Omdat zijn moeder van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat op het land werkt, zou zijn oudere zus de medicijnen geven en in de gaten houden hoe het ventje erop reageert. “Twee weken later waren er nog geen tekenen van vooruitgang te zien bij Alpha”, vervolgt Charmaine. “Bezorgd vroeg ik eens stevig door bij zijn zus en het leek erop dat ze het niet zo nauw nam met het geven van de medicijnen. Bij de kliniek bleek zelfs dat de nieuwe strip helemaal niet was opgehaald.” De twintigjarige Wisdom, zelf ‘opgegroeid’ bij  Swa Vana en nu een van de vrijwilligers, hoorde over Alpha en besloot er eigenhandig voor te zorgen dat het jongetje zijn medicijnen zou krijgen. Twee keer per dag liep hij naar het huis van Alpha, gaf hem zijn pillen en besteedde gelijk wat tijd en aandacht aan het ventje. “Dat werkte fantastisch”, vertelt MAMA Charmaine trots. “Met Alpha gaat het veel beter, alle zweren op zijn hoofd zijn genezen en die op de rest van zijn lijf trekken ook langzaam weg. Hij is weer vrolijk en actief!” Alpha na schooltijd bij het project. Het gaat nu goed met hem!  Ook nu het weer beter gaat met Alpha, blijft Wisdom het jochie opzoeken. Na elke medicijnsessie geeft hij hem een rand (10 cent) zodat hij iets kleins kan kopen op school of kan sparen voor iets wat hij graag wil hebben. Wat een ‘PAPA’! MAMA Charmaine: “Het is prachtig om te zien hoe er een band is ontstaan tussen die twee. We zijn trots op Wisdom en heel blij dat het zoveel beter gaat met Alpha!” Lees meer over Swa Vana

100 kilometer roeien: missie geslaagd!

Utrechtse studentes Sophie, Ike, Dorien, Nicole en Iona roeiden 100 kilometer voor Kinderfonds MAMAS! Ze deden mee aan de Ringvaart Regatta, van Leiden naar Delft. Een terugblik.

Maanden hadden we er naar toe gewerkt en nu was het eindelijk zover: de Ringvaart op 11 mei 2016. Topfit en uitgerust verzamelden we ’s ochtends om 6 uur op het terrein om de boot nog één keer te checken en ons voor te bereiden. Om 07.50u konden we eindelijk de startlijn over en begon de tocht écht! De eerste kilometers waren rustig inkomen, maar al snel kwamen we in de flow. Bij de eerste stop op 25 kilometer was het fijn om onze benen even te strekken, waarna we snel weer door gingen. Het tempo zat er goed in! Bij de 42 kilometer was de tweede stop. De billen begonnen nu toch wel wat pijnlijk te worden! Even wat heen en weer lopen en snel wat powerbars eten. Na de stop kwam het zwaarste deel van de tocht: tussen de 50 en 60 kilometer. De zon stond hoog, het was warm, de blaren waren al fors aanwezig en we waren ‘pas’ op de helft. Bij het zien van de derde stop op 63 kilometer was iedereen dan ook opgelucht. We hebben even goed uitgerust op de waterkant.

Nadat de handen weer opnieuw ingetaped waren en we weer energie verzameld hadden, ging de tocht verder. Er werden veel liedjes gezongen, ook samen met andere boten die naast ons vaarden, moppen verteld en we genoten van de omgeving (en het weer). Ook reden er vanaf nu veel auto’s mee langs de kant, met harde muziek en veel getoeter. Dit gaf energie! We vlogen over het water, op weg naar de lange stop op 88 kilometer in Leidschendam waar al onze vrienden en familie ons zouden opwachten. Al vanaf een kilometer tot de stop hoorden we het gejuich en geschreeuw. Ouders, broertjes en zusjes, vriendinnen, huisgenoten, iedereen was uitgerukt om ons aan te moedigen. Spandoeken, gezang, geschreeuw, het was ontzettend bijzonder. De eerste tranen werden gelaten.

Na drie kwartier waren we klaar voor de laatste 12 kilometer; we zouden de finish gaan halen! Onze fans waren nog maar net uit het zicht of we hoorden het getoeter van een bus: ze waren allemaal op een grote cabriobus geklommen en naast onze boot komen rijden. 50 mensen die je blijven aanmoedigen, schreeuwen, de bus die toetert, het gaf ons zoveel energie dat we de laatste kilometers bijna cadeau kregen! Na 12 uur en 22 minuten zijn we over de finish gevaren. De ontlading was enorm! Snel de boot er uit getild en iedereen in de armen gevallen. Van de moeheid voelden we niks, vooral door de adrenaline en sensatie. We hebben zelfs nog wat biertjes gedronken aan de bar! Geproost op onze prestatie en een fantastisch bedrag €1.665,- voor Kinderfonds MAMAS, dat we nu écht hadden waargemaakt!

Terugkijkend op de ringvaart was het een fantastische tocht. Lekker weer, hele mooie natuur, hoge pieken en diepe dalen, groot doorzettingsvermogen van het hele team, veel liefde van onze vrienden en familie, drive voor de kinderen van Zuid-Afrika en vooral heel veel plezier. Al met al: grandioos! Of we het ooit nog een keer gaan doen? Zeg nooit nooit, maar voorlopig zie je ons niet snel weer in een roeiboot!

 

 

Wat een liefde!

Didi Whitlau en Lex van Kats zijn donateur van Kinderfonds MAMAS en brachten een bezoek aan project Norsa in Wellington (Westkaap, Zuid-Afrika). Een reisverslag.

We hebben het nooit gedurfd. Al die jaren dat we in Zuid Afrika zijn geweest, en dat is vaak, durfden we nooit een township te bezoeken. We schaamden ons het leed van andere mensen te gaan bekijken. In plaats daarvan werden we supporters van Kinderfonds MAMAS.

Als je dan een afspraak hebt om een bezoek te brengen aan de plaatselijke door MAMAS gesteunde organisatie in Wellington, een half uurtje van Kaapstad, moet je je toch over alle schroom heen zetten. Dat deden we en zo stoppen we in een woonwijk van Wellington voor een eenvoudig huis.

We worden hartelijk welkom geheten. In dit huis verblijven achtergelaten kindjes die geadopteerd gaan worden. Door adoptieouders in Zuid-Afrika, heel soms ook in Europa. Om wat voor reden dan ook kunnen hun biologische mama’s niet voor hen zorgen. Triest, heel triest, maar misschien toch beter dan een verwaarloosd bestaan bij een tienermoeder of een moeder met aids. Voor we het weten staan we gebogen over de kleine bedjes met kindertjes die lief liggen te slapen. We zullen dat jongetje met een flesje aan de mond nooit meer vergeten. Slapen en eten tegelijk… Zijn adoptieouders krijgen werkelijk een lieverd.

Hoe eenvoudig is alles. Wij Europeanen denken direct; kom zet eens nette bedjes neer, bij voorkeur allemaal hetzelfde, lekker efficiënt, strak en wit op een rij. Maar dat is Zuid-Afrika niet. Alle bedjes zijn verschillend. Ongetwijfeld door de bevolking van Wellington afgestaan. Hier gaat het niet om hoe het er uitziet. Het gaat om de zorg voor die kindjes en de liefde die zij krijgen, en daarvoor wordt ieder dubbeltje omgedraaid.

En dan gaan we toch naar een township. Onderweg kijken we elkaar vragend aan, wat te verwachten? Met steun van onder andere Kinderfonds MAMAS is in deze township een groot multifunctioneel gebouw neergezet. Peuters en kleuters worden hier opgevangen en krijgen de eerste schoollessen. Daarnaast eten ze er en kunnen ze ‘s middags lekker slapen. Even schakelen, niet in mooie bedjes, nee, matrasje op de grond en dat is het. Maar ze slapen als rozen! De kinderen komen uit gebroken gezinnen, hebben ouders met aids of TBC of hun familie leeft in diepe armoede. Ze krijgen medische verzorging, dagelijks eten en volgen een opleiding. De grotere kinderen die naar school gaan, maken in het centrum gebruik van studieruimtes, het computerlokaal en een lokaal speciaal ingericht voor muziek, dans, tekenen, schilderen en andere vormen van kunst en expressie. Dit gaat ook tijdens de middelbare school door, tot ze gaan studeren. De eerste kinderen in het programma studeren binnenkort af, daar zijn de opleiders en begeleiders erg trots op. En terecht.

 

Trots zijn ze hier ook op hun ‘grote’ keuken. Roestvrijstaal, medewerkers in witte kokskleding, eh, nee dus. Een schuur(tje) met aan één kant een uitgifteluik, waar alle bewoners van de township met hun eigen pan of bord eten kunnen ophalen. Aan de ander kant van het schuurtje een rij grote pannen (nee, niet allemaal hetzelfde en geen glimmend roestvrijstaal) op grote branders (nee, geen glimmend fornuis). Eenvoudig, doeltreffend. De gehele bevolking van de township kan hier elke middag terecht voor een maaltijd. Die dag stond er Samp en Bonen op het menu. Zoekt u het maar eens op. De kinderen van de township vinden het een heerlijke traktatie. Het is lekker zoet en, al kan hen dat wellicht minder schelen, erg voedzaam.

 

Wij zijn heel erg geroerd. Door die lieve kinderen natuurlijk. Door het bevlogen doorzettingsvermogen en de toewijding van al die begeleiders. We zijn er trots op dit project te steunen. Steun waar ze nog jaren op kunnen rekenen!

Hartelijke groet,
Didi Whitlau en Lex van Kats

Lees meer over Norsa

In Memoriam Winny Remmel

Daar ben je stil van… Wat een ontroerende brief ontvingen wij van de familie Remmel na het overlijden van hun moeder Winny. Deze Nederlandse MAMA in hart en nieren had als laatste wens om met haar uitvaart bij te dragen aan het werk van de MAMAS in Zuid-Afrika. We delen de brief graag met u (natuurlijk met goedkeuring van de familie), als eerbetoon aan deze prachtige vrouw! 

Beste Kinderfonds MAMAS,

Op 16 februari 2016 overleed Winny Remmel, onze moeder, aan de gevolgen van een hersentumor. Mama vond familie en haar moederrol heel belangrijk. Die moederrol nam ze ook op zich buiten haar eigen familiekring. Zo kookte ze 10 jaar lang ieder weekend voedzame soep voor 2 Nijmeegse projecten voor dak- en thuislozen. Haar manier om warmte te verspreiden, ook aan diegene die er in het leven alleen voor stonden. Want behalve soep bood ze hen ook regelmatig een luisterend oor of gaf ze moederlijke raad.

Afrika boeide haar altijd al. Zelf zei ze wel eens “Ik geloof dat ik Afrikaanse roots heb.” Zo hield ze zeer van de eenvoudige en ritmische Afrikaanse muziek. Regelmatig klonk dat dan ook lekker hard door het hele huis. Ze danste dan liefst samen met haar eigen kleinzonen, met deksels en trommels in de aanslag, door de huiskamer op de muziek.

Ooit zag ze op tv een filmpje van het Kinderfonds MAMAS en was direct diep geraakt. De slogan ‘Alle kinderen zijn onze kinderen’ sprak haar zeer aan. Want Kinderfonds MAMAS deelt de droom, die zijzelf en elke moeder in de wereld heeft voor haar kind: namelijk, dat ieder kind liefde, zorg en bescherming verdient zodat het zich vrij kan ontwikkelen, een goede toekomst krijgt en gelukkig wordt. Kinderfonds MAMAS gelooft in ‘de kracht van onderaf’, van mensen die zélf verantwoordelijkheid en initiatief nemen, niet wegkijken en zéker niet afwachten.

Mijn moeder herkende zichzelf volledig in deze kracht van onderaf; op die manier was zij tenslotte ooit ook haar eigen soepproject gestart. Niet zo vreemd dus dat ze er voor koos om na haar overlijden, de genodigden voor haar uitvaartdienst, te vragen om het geld voor eventuele bloemen te doneren aan Kinderfonds MAMAS. Tijdens die dienst op 22 februari hebben we tekst en uitleg gegeven over het hoe en waarom van haar speciale wens. Wij zijn dan ook bijzonder trots te kunnen melden dat haar verzoek het prachtige bedrag van €425,- op heeft geleverd voor de MAMAS! Als dat geen Pure Mamakracht is!

Wij wensen de MAMAS alle goeds en vertrouwen in de toekomst toe.

Met warme groet,

Namens Familie Remmel,
Christel Remmel